دوران طلایی موسیقی ایران

دهه پایانی حکومت شاهنشاهی بدون شک دوران طلایی موسیقی ایران است.تاثیر فضای سیاسی و اجتماعی آن دوران به خوبی در آثار موسیقی دیده میشود. درک آن فضا برای نسل جوان که بعد از انقلاب رشد یافته سخت و شاید غیر ممکن است. اما شاید امروز و با این وقایع اخیر که به نوعی توده مردم وارد مسائل و بحث های سیاسی و نسبت به ان حساس شدند ،درک بخش کمی از آن دوران برای ما ممکن شده باشد. امروز میتوان کمی از احساسی که در ترانه های آن سال ها وجود دارد را درک کرد. ترانه های جاودانی چون هفته خاکستری، جمعه، کوچه، برادر جان، بن بست، فریاد زیر آب، بوی گندم از ترانه سرایان و آهنگ سازانی بزرگ چون واروژان، بابک بیات، منفرد زاده، شهریار قنبری، ایرج جنتی عطایی و با صدای خواننده هایی چون داریوش ،فرهاد ،فریدون فروغی که به کمال ساخته شده اند. این موسیقی فضای تاریک و سیاهی از آن دوران به همراه خفقان سنگین به نمایش میگذارد و به نوعی بغض خفه شده جامعه را بیان میکند. این موسیقی متاثر از تفکرات گروه های مخالف و چپ و ملی و آزادی خواه که همراه با خفقان سیاسی آن دوران است. با وجود آزادی های اجتماعی عدم وجود آزادی سیاسی باعث ایجاد حس تاریکی در جامعه و بین اقشار مردم شده بود. ترانه و آهنگ و اجرای آن توسط خواننده به بهترین شکل ممکن اجرا شده و تصویری از مبارزات و جامعه آن روز ها را دارد.امروز شاید بهتر بتوان آن ترانه ها را با توجه به جو حاکم درک کرد. جوی که تحت تاثیر آن این آثار جاودان شکل گرفتند و دیگر در تاریخ ما تکرار نشدند. دوباره این ترانه ها گوش میدم و بیشتر آن ها را درک میکنم و لذت میبرم.....